“უქმი მეტყველების ცოდვა – გავრცელებული ცოდვაა – ღმრთისგან ბოძებული სიტყვის ნიჭის უქმი, ურგები გამოყენება. იგივე ცოდვაა ჭორაობა, ხმების მიტან-მოტანა. ადამიანები ხშირად კარგავენ დროს ფუჭ საუბრებში, 
რომელთა შინაარსი მყისვე ავიწყდებათ, უფალმა კი თქვა:
„ყოველი სიტყუაი უქმი რომელსა იტყოდიან კაცნი, მისცენ სიტყუაი მისთვის დღესა მას სასჯელისასა. რამეთუ სიტყუათა შენთაგან განჰმართლდე და სიტყუათა შენთაგან დაისაჯო“ (მთ. 12,36-37).
უქმი მეტყველების ცოდვა არასოდეს მთავრდება დროის უბრალო დაკარგვიტ, იგი შებილწულს ტოვებს კაცის სულს, რამეთუ მრავასიტყვაობას ყოველთვ ის თან სდევს განკითხა, დაცინვა, საკუთარი ტავმოყვარეობის დაკმაყოფილება, ვნებების გაღვიძება და ა.შ. საკმარისია პირი გავაღოთ და მაშინვე რაიმე უჯერო წამოგვცდება, ერთ სიტყვას მეორე მოჰყვება, მეორეს – მესამე, და მერე უკვე შეჩერებაც ძნელია. ამიტომაც არის აუცილებელი ყურადღება, სათქმელის მოკლედ მოჭრა და სიტყვაძვირაობა. ხანდახან ხომ ერთი დაუფიქრებლად წამოსროლილი სიტყვაც კმარა ღმრთის მადლის დასაკარგად.”
წყარო: წიგნი აღსარების საიდუმლოსა და ცოდვებისთვის.
არქიმანდრიტი ლაზარე (აბაშიძე)