27 სექტემბერს მართლმადიდებელი ქრისტიანები ჯვართამაღლების დღესასწაულს აღნიშნავენ. ამ დღეს დაწესებულია ერთდღიანი მარხვა. ჯვართამაღლების დღესასწაულთან დაკავშირებით “ამბიონს” ესაუბრა ღვთისმშობლის შობის სახელობის ტაძრის მღვდელმსახური გიორგი წეროძე:
“ჯვართამაღლების დღესასწაული მე–4 საუკუნეში დაწესდა. წმინდა ელენე დედოფალი დაინტერესდა, თუ სად იყო მაცხოვრის ჯვარი, რომელზეც გაეკრა კაცობრიობის მხსნელი. ის გაემართა იერუსალიმისკენ და დაიწყო ამ ჯვრის ძიება. ბევრისთვის ცნობილია, როგორ ჩავა იერუსალიმში და გამოიკითხავს ებრაელ რაბინებში, სად არის გოლგოთის მთა. იქ უკვე ქრისტიანული თემი მომსპარია და მცირე. მიაგნებენ ამ მთას, სადაც მიწით დახვდებათ ყველაფერი დაფარული. იქაურობას გაასუფთავებენ და იპოვიან სამ ჯვარს, რომლებზეც ორი ავაზაკი და მაცხოვარი იყვნენ გაკრულნი. მაგრამ ეს ჯვრები არ აღმოჩნდება ისეთი თანმიმდევრობით განლაგებული და ამიტომ დადგება დღის წესრიგში საკითხი, რომელია ამ სამი ჯვრიდან მაცხოვრის ჯვარი. იქვე ახლოს სამგლოვიარო პროცესია მიმდინარეობდა და გაჩნდება ასეთი აზრი, რომ მიცვალებულები რიგრიგობით ამ ჯვარზე დაასვენონ და თუ კაცობრიობის მხსნელია, ერთი ადამიანი ხომ მაინც აღდგებოდა. მართლაც, ასეც მოხდება, მაცხოვრის ჯვარზე შეხებისას ეს გარდაცვლილი ადამიანი მკვდრეთით აღსდგება. ეს უდიდესი სასწაული მოხდება.
გაკვირვებული და გახარებული ადამიანები შემოიკრიბებიან ელენე დედოფლის და ამ ჯვრის გარშემო. ეს ფაქტი ყველასათვის ცნობილი გახდება. ბევრი გამოთქვამს სურვილს ამ ჯვრის ნახვისა. ერის სიმრავლის გამო ჯვარი სათაყვანებელი საგანი გახდება და სამღვდელოება და ელენე დედოფალი ამ ჯვარს ზეაამაღლებენ. ხელით აწევენ, რომ ადამიანებმა რწმენით შეხედონ ამ ჯვარს.
რწმენით მიმართება ჯვართან არის საფუძველი იმისა, რომ ჯვარმა თავისი ძალა გამოაჩინოს, თორემ სხვა მხრივ ჯვარი, როგორც უბრალოდ ნიშანი, ქრისტიანობამდელ პერიოდშიც იყო და ახლაც ბევრია. ჯვარს სჭირდება გააზრება, ქრისტესთან დაკავშირება. თუკი ჯვარი ღმერთთან არ არის შეერთებული, იგი რამე ძალის მატარებელი არაა.
ყოველი ჩვენთაგანი არის კაცობრიობის ნაწილი. ყოველი ჩვენთაგანი არის საზოგადოების ნაწილი. ჩვენ ვცხოვრობთ დედამიწაზე. ღმერთმა ადამიანი შექმნა.
დავით გურამიშვილი ამას საუკეთესოდ აღწერს ლექსში “დავითიანი.”
“ბოროტისაგან კეთილი შურით ვერ განარჩიესო,
მაცხოვნებელი შენ მათი წამწყმენდლად მიგიჩნიესო,
შესამოსელი გაგხადეს, ქლამინდი მოგახვიესო!
ჯვარზედ გაგაკრეს. ხელ-ფეხთა ლურსმანი გაგიწიესო,
წყალი ითხოვე, მოგართვეს, ძმარში ნაღველი რიესო;”
ადამიანი მარხვით იხსენებს, როგორ მოეპყრო ჩვენი მოდგმის ადამიანი სიკეთეს საკუთარი ინტერესების გამო. კაცობრიობის მხსნელი ჯვარზე გააკრეს, რისთვის? საკუთარი ინტერესები არ ემთხვეოდა ღვთაებრივ ინტერესს. ეს არ დათმო ადამიანმა და მოინდომა, ღვთაებრივი და წმინდა ინტერესების გაქრობა და წაშლა. მე ეს მინდა, რომ გახსოვდეთ. ეს, ჩვენ დაგვაზარალებს და კარგი არ არის.”
თეა სულაბერიძე